π. Ν. Λουδοβίκος: για την αειπαρθενία της Παναγίας(επανάληψη)

Απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων της ομιλίας του π.Ν. Λουδοβίκου

Για την αειπαρθενία της Παναγίας

από 31.09

Φοβερά, φοβερά, παίρνει το γαϊδούρι. Αντί να πάρει ξέρω γω δεκαπέντε άλογα και ένα λαμπρό άρμα, και να τους βάλει όλους από πίσω, στολές, να μπαίνει μέσα και να κάνει. Ε, φανταστείτε τώρα να σου πουν σε μια πόλη, ότι για μας είσαι ότι υπέροχο, και να έρχεσαι με ένα ποδήλατο εσύ, τέτοιο πράγμα είναι (γελάει πολύ στο σημείο αυτό). Σαν να σου λέει, εντάξει, δεν καταλαβαίνετε τίποτα.[ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΕΠΑΡΣΗ.] Τον πάπα σε ένα γαϊδούρι, λέει κάποιος από το κοινό. Γελάει. Λέμε τώρα, μην πάμε σ’ αυτά, διότι ….εκεί είναι το θέμα, εκεί είναι το θέμα. Και κοιτάξτε τώρα τη συνέχεια. Αν το καταλάβετε αυτό που θα σας πω, θα παγώσετε τώρα. Πως του φέρεται του Χριστού, τι σχέση έχει μαζί του;[Η ΠΑΝΑΓΙΑ] Πρώτη εμφάνιση του Χριστού, ακούστε το αυτό λίγο. Δεν έχει καμία όρεξη να εμφανιστεί πουθενά. Πάμε στο γάμο. Ε, δε θέλω να’ ρθω. Πάμε στο γάμο, δε θέλω, άσε, εντάξει. Σε παρακαλώ πάμε στο γάμο, είναι ανάγκη, είναι συγγενείς μας, είναι γνωστοί μας, είναι φίλοι μας, και λοιπά, πάμε. Κάθεται ο Χριστός, κοιτάει δεξιά-αριστερά. Φανταστείτε τώρα ρεαλιστικά πως έγινε. Όπως έγινε. Λοιπόν, και ξαφνικά τελειώνει το κρασί. Εδώ είναι η μεγάλη έκπληξη. Γυρίζει και του λέει, κρασί δεν έχουν. Πως του μιλάς έτσι;! Πως του μιλάς έτσι!!! Δηλαδή, όχι σε παρακαλώ, μήπως, αν θα μπορούσε κάτι, δεν ξέρω τώρα μήπως έχεις καμιά ιδέα, να μπορούσαμε να βοηθήσουμε, αν… Τίποτα! Δεν έχουν κρασί. Φανταστείτε το, πως το λέει. Και ο Χριστός τι κάνει; Γυναίκα της λέει, άνθρωπε μου, ούτε μάνα καν, α παράτα με. Δεν είναι η ώρα μου ακόμα. Και εδώ είναι το σοκ το φοβερό, για μένα, όταν το συνειδητοποίησα, έπαθα σοκ. Γυρίζει και λέει στους δούλους, ότι σας πει κάνετε. Θα το κάνεις, έγινε, τελείωσε. Εδώ σταματάει πραγματικά ο άνθρωπος να μιλάει, έτσι. Αντι να του πει, κοίταξε να δεις, εντάξει, μπορεί να μην ήρθε η ώρα σου, αλλά η μανούλα σου που σε αγαπάει, μια μικρή χάρη, ξέρωγω, για μένα, καν το χατίρι, τόσο δα, και λοιπά. Αυτή είναι μια ανθρώπινη συμπεριφορά. Ποιον έχεις απέναντι σου, ποιον έχεις; Αυτή ξέρει ποιον έχει. Και πως του μιλάει; Προσέξτε όμως κάτι τώρα, να καταλάβετε κάτι. Δεν του μιλάει με αυθάδεια, όχι. Είναι η ίδια πολύ αγνή και αθώα, τρομακτική αγαπητική εμπιστοσύνη. Η Πανάγια είναι το ίδιο, έχοντας την απόλυτη γνώση, αλλά είναι ταυτόχρονα το ίδιο υπέροχα καθαρό και αθώο πλάσμα. Γι’ αυτό ο Χριστός δεν μπορεί να αντισταθεί. [ΣΩΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΨΥΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝ]Άμα έρχεται ένα μωρό τώρα, το εγγόνι σου, και σου λέει, παππού θέλω, έχουμε μερικοί την εμπειρία, ο παππούς δεν μπορεί να πει όχι. Μπορεί να έχει κάτι πολύ σοβαρό να κάνει, τόσο σοβαρό, που δεν μπορεί καν να το περιγράψει στο εγγόνι εκείνη την στιγμή. Μπορεί η τύχη του κόσμου ολόκληρου να’ ναι στα χέρια του (34:30), και αφήνει την τύχη του κόσμου, και ασχολείται με το μωρό, γιατί το μωρό είναι το μωρό και το μωρό, πάει τελείωσε. Για κάποιο, επειδή έχει τη δύναμη της ταπεινώσεως της μεγάλης, το’ χει η Παναγία, να το πω έτσι, την πολύ μεγάλη ταπείνωση, και με την πολύ μεγάλη ταπείνωση, ταυτίζεται με όλο το ανθρώπινο γένος. Εκείνη την στιγμή ο Χριστός δεν έχει την μάνα του απέναντι του απλώς, έχει όλο το ανθρώπινο γένος. Στην πιο εξελιγμένη και προχωρημένη του μορφή. Βέβαια, γιατί λέει ο Καβάσιλας, όταν είπε ο Θεός ιδού τα πάντα καλά λίαν, εννοούσε λέει την Παναγία, ότι θα εμφανιστεί αυτή, άρα είναι καλή η Δημιουργία. Βλέπετε, βλέπετε, βλέπετε, δεν του μιλάει με αυθάδεια. Άλλοι που του μίλησαν με αυθάδεια, ξέρετε τι πάθανε. Δεν του μιλάς με αυθάδεια του Χριστού, δεν το επιτρέπει. Αλλά κάμπτεται επειδή είναι η αυτοαγάπη. Κάμπτεται, πάρα πολύ. Μπροστά σ’ αυτό που είναι ο Ίδιος, απέραντα αγαπητικός και ταπεινός. Όταν το δει, αυτό έλεγαν οι άγιοι. Μας έλεγε ο πατήρ Παΐσιος, τα πάντα προσφέρει ο Θεός, …(ακατανόητες λέξεις), πως τα κάνετε όλα αυτά, παιδιά και μεις, συγγνώμη για όλα αυτά. Τώρα τού πες το όνομα, τώρα του πες τον πατέρα, τώρα του πες την μάνα, μετά έκανες εκεί το θαύμα, μετά έκανες εκείνα, και εγώ εδώ, πως το κάνεις;! Δεν είναι τίποτα, έλεγε, εύκολο είναι. Σε μας είναι τρομακτικά δύσκολο.

ΣΧΟΛΙΟ: O ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕ ΤΗΝ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΤΟΥ ΦΡΟΥΝΤ ΑΝΕΠΤΥΧΘΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΟΥΓΚ ΣΑΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΒΑΘΟΥΣ. ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΝΟΣΟΥ  ΤΟΥ PUER AETERNUS. O ΓΙΟΥΓΚ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΝΑ ΔΕΙ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΤΩΝ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΩΝ ΣΑΝ ΒΥΘΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΡΧΕΤΥΠΩΝ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΖΩΗΣ ΤΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ. ΚΑΘΟΤΙ ΧΩΡΙΣ ΕΓΩ, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ ΜΕ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΟΠΩΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΕ.

Η ανακάλυψη της Αμερικής

Είναι γενικά γνωστό πως η ιστορία μπορεί να χωριστεί χοντρικά σε δύο εποχές. Η πρώτη είναι η εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού, ενώ η δεύτερη περιλάμβανει την ανάπτυξη διαφόρων υψηλών πολιτισμών, οι πιο σημαντικοί των οποίων είναι ο κινεζικός, ο ινδικός, ο ελληνο-ρωμαϊκός και ο δυτικός.
Το βασικό χαρακτηριστικό ενός πρωτόγονου πολιτισμού είναι πως με κανένα τρόπο δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένος σε μία περιοχή ή τοπίο, ή και σε μία ήπειρο ακόμη. Εκτείνεται σε όλη μας την γη και γι' αυτό έχει μια πλανητική διάδοση. Βασικά είναι ένας πρωτόγονος πολιτισμός ο ίδιος παντού στη γη. Αυτή όμως η συμπεριληπτική τάση δεν ισχύει για τους υψηλούς πολιτισμούς. Αυτοί είναι περιορισμένοι σε μία συγκεκριμένη γεωγραφικά κλειστή περιοχή (π.χ στην ινδική υπο-ήπειρο, την λεκάνη της Μεσογείου κτλ), έχουν τις ρίζες τους, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του ΄Οσβαλντ Σπέγκλερ, στην «μητέρα γη» τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δικαιολογεί το γιατί είναι κατάλληλο να μιλάμε στον ενικό για τον πρωτόγονο πολιτισμό, ενώ πρέπει να εφαρμόζουμε πάντα τον πληθυντικό όταν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά για «υψηλούς πολιτισμούς.

Η διαφορά μεταξύ πρωτόγονου πολιτισμού και της ομάδας των ανώτερων πολιτισμών. Ο πρώτος έχει πραγματικά παγκόσμια διάδοση. Δεν γνωρίζει κλιματικούς, σε σχέση με την ράτσα, ή γεωγραφικούς περιορισμούς, και έχει επεκταθεί σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη. Επίσης φαίνεται πως δεν έχει κανένα χρονικό περιορισμό. Υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από την άλλη κάθε ανώτερος πολιτισμός ξεκινά, όπως μας έδειξε ο Όσβαλντ Σπέγκλερ, με ένα βαθιά ριζωμένο φόβο για τον χώρο και τον χρόνο. Από εκεί προκύπτουν ιστορικές μορφές ζωής με αυστηρά περιορισμένη διάρκεια, όπως και μια απελπιστική προσκόλληση σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές. «Ανθίζει στο έδαφος ενός επακριβώς καθορισμένου τοπίου, όπου σαν φυτό είναι δεμένος». Από εδώ προκύπτει λογικά πως ένας ανώτερος πολιτισμός δεν μπορεί απλά να μεταφυτευθεί σε άλλη γη, πόσο μάλλον σε άλλη ήπειρο.

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Η ΤΡΥΦΕΡΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΤΗΣ ΚΑΝΑ  ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟ ΣΟΦΟΥ ΣΤΗΝ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΙΟΥΓΚ.

ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΠΟΔΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ, ΣΤΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ, ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΕΙΣΑΓΕΤΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΠΟΛΥΘΕΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (224)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 

Συνέχεια από Τετάρτη, 24 Απριλίου 2024

Jacob Burckhardt
ΤΟΜΟΣ 3ος
ΜΕΡΟΣ ΟΓΔΟΟ: Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΟΙ ΕΠΙΣΤHΜΕΣ ΚΑΙ Η ΕΥΦΡAΔΕΙΑ

VI. ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΟΛΟΓΙΑ

Η μειονεξία της αρχαίας Ανατολής απέναντι στους Έλληνες καθίσταται απόλυτα εμφανής στο πεδίο της ιστορίας. Αδυνατεί πλήρως να εξιστορήσει οτιδήποτε υπερβαίνει τους λαούς της, και δυσκολεύει στον χειρισμό κάθε πληροφορίας που αφορά τις χώρες της, ενδεχομένως επειδή κάθε επίσημη πληροφόρηση ελέγχεται από εντεταλμένους θεσμούς. Οι Ινδοί δεν διαθέτουν καθόλου ιστορία, μια επιλογή που αποτελεί συνέπεια της πεποίθησης ότι ο κόσμος ολόκληρος ενοικεί σε μια πτυχή του μανδύα του Βράχμα. Οι Αιγύπτιοι και οι Ασσύριοι διαθέτουν τα χρονικά των βασιλέων τους, στα οποία η παρουσία του λαού τους μοιάζει συμπτωματική, σαν ένα απλό γεγονός, ενώ όλοι οι άλλοι λαοί αποτελούν λεία, αντικείμενο διεκδίκησης και αντεγκλήσεων. Είναι ελάχιστα πιθανό οι ιδέες του Πλάτωνα περί του ενδιαφέροντος των Αιγυπτίων για ότι μεγάλο και σημαντικό συνέβαινε στους άλλους λαούς να ανταποκρίνονται στην αλήθεια, διότι το φυλετικό μίσος, οι κανόνες εξαγνισμού και η έπαρση, που αναπόφευκτα οδηγούσαν στην απομόνωση, εμπόδιζαν τον Αιγύπτιο να συλλέξει πληροφορίες από οτιδήποτε συνέβαινε στον κόσμο. Οι Πέρσες, αντί για μια συγκεκριμένη αντίληψη της ιστορίας του βασιλείου τους, διαθέτουν την εξιδανικευμένη εκδοχή της Βίβλου των Βασιλέων, και εξαρτούν σκόπιμα όλα τα πρόσωπα και τα γεγονότα από την αναμέτρηση μεταξύ των δύο αρχών που διέπουν τον κόσμο. Στους Εβραίους επίσης έχουμε την εξάρτηση της ιστορίας από ένα μεγάλο ανταγωνισμό: ανάμεσα στη θεοκρατική αυθεντική λατρεία του Γιαχβέ, και τους εχθρούς της· πρόκειται για μια υπόθεση κρίσεως. Τα γεγονότα δεν περιγράφονται σε τυπικά ποιητική μορφή, αλλά μάλλον σε πεζό λόγο, επιδιώκεται μια αφήγηση των συμβάντων, και παρόλη την απέχθεια απέναντι σε ότι δεν είναι εβραϊκό, έχουμε μια αποτύπωση των λαών, όπως ακριβώς αναγράφεται στο 10ο Βιβλίο της Γενέσεως. Παρ’ όλα αυτά, και παρότι ζουν προσωρινά σ’ αυτό τον τόπο, αναφέρουν σημαντικά στοιχεία για τους Αιγύπτιους και Ασσύριους εισβολείς, αλλά στερούνται κάθε αντικειμενικότητας, οι ξένοι λαοί αναφέρονται μόνο σε αναφορά με τους Εβραίους, και στο βαθμό που κρίνεται αναγκαίο για την κατανόηση της δικής τους ιστορίας. Οι Φοίνικες και οι Καρχηδόνιοι είναι οι πρώτοι που μπορούμε να θεωρήσουμε, αν όχι ως πρότυπα, τουλάχιστον ως προπομπούς των Ελλήνων, εξαιρώντας από τους τομείς της εθνολογίας και της κοσμολογίας, και το χώρο του αντικειμενικού πολιτικού στοχασμού, διότι και αυτοί δημιούργησαν πόλεις, που γέννησαν την άμιλλα· ένα πνεύμα αντικειμενικότητας, πολιτικής θεώρησης των πραγμάτων, ανοιχτό στις εμπορικές συναλλαγές, μπόρεσε να αναπτυχθεί, και να επιδιώξει την επιστημονική αντιμετώπιση των φαινομένων, παρότι ενδέχεται οι επίσημες αρχές να αποσιώπησαν ορισμένα ευρήματα, όπως συνέβη στην περίπτωση της Καρχηδόνας.

Οι Έλληνες όμως είχαν μια οπτική που τους επέτρεπε να ατενίζουν τον κόσμο πανοραμικά, και ένα αντικειμενικό πνεύμα που δεν μπορούσε να αρκεστεί στο έθνος τους, και έτσι συνέγραψαν για όλους τους λαούς. Είναι οι πρώτοι που αντιμετώπισαν το κάθε τί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, απαλλαγμένο από την πρόθεση, ακόμη και από κάθε επιθυμία οικειοποίησής του· και όπως έζησαν μοιρασμένοι σε διάφορες πόλεις, οι οποίες ήταν επίσης μοιρασμένες σε διάφορα πολιτικά κόμματα, είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν και να περιγράφουν αλλήλους. Αλλά η αμερόληπτη μελέτη ξένων λαών και παρελθόντων εποχών, συνιστά γι αυτούς έναν αιώνιο τίτλο τιμής, διότι χάρη στους Έλληνες η πολιτισμένη ανθρωπότητα γνώρισε όλους τους λαούς όλων των εποχών· και τούτο το οφείλουμε στην ανεκτίμητη αξία του ενδιαφέροντος που έτρεφαν για τα πάντα· είναι αδύνατον να διανοηθούμε τί θα είχε συμβεί αν οι Έλληνες δεν είχαν μεταγγίσει στους Ρωμαίους την αντίληψή τους για τον κόσμο.

Αλλά την ιστορική εμπειρία και τη γνώση του κόσμου, στις οποίες αυτός ο λαός αφιερώθηκε με επιμονή, τις κατέκτησε με υπέρμετρο αγώνα, όπως και τη γνώση της φύσεως, πολεμώντας ενάντια σε μια και μόνη ψευδαίσθηση. Η παντοδυναμία του μύθου, και τη γεωγραφική του εξάπλωση, στην οποία αναφερθήκαμε στον πρώτο τόμο αυτού έργου, υπήρξε από μόνη της πηγή δυσχερειών και εμποδίων· ορισμένες σχετικά μακρινές χώρες αφέθηκαν στις αναφορές των ποιητών και των μυθογράφων, με αντιστάθμισμα την πίστη ότι η ποίηση μπορεί να αντικαταστήσει την ιστορία, διότι, όπως λέει και ο Αριστοτέλης, η ποίηση περιγράφει το γενικό, ενώ η ιστορία το ειδικό. Θα πρέπει να θυμίσουμε εδώ την αφαιρετική επιρροή του Ομήρου στη γνώση του κόσμου. Εν ολίγοις, το μυθικό υπόβαθρο, με τις προϋποθέσεις του, όρθωνε ένα τοίχος απέναντι στη γνώση των πραγματικών γεγονότων.

Παρ’ όλα αυτά, για τους Έλληνες, ο ισχυρότερος εχθρός της ακριβούς ιστορικής επιστήμης δεν υπήρξε ο μύθος (διότι θα ήταν δυνατόν να τιθασευτεί), αλλά η αθεράπευτη ροπή προς την αβεβαιότητα, και μια αδιαφορία για το ακριβές. Συνοψίζοντας μπορούμε να πούμε ότι η αντικειμενικότητά τους δεν αποβλέπει στην ακριβή και συγκεκριμένη εμβάθυνση αυτού ή εκείνου του δεδομένου, αλλά στο εγγενές νόημά του, στο ανθρώπινο ή εθνικό περιεχόμενο εν γένει, τα οποία είναι ακριβώς αυτά που θα πρέπει να αναδειχθούν με την μεγαλύτερη δυνατή σαφήνεια. Είδαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο τις αποκλίσεις που η τραγωδία αποδέχθηκε, ανάμεσα στο πεπρωμένο και τους χαρακτήρες των ηρώων της. Ως προς την ιστορία, είναι απαραίτητο να επισημάνουμε ότι τα γεγονότα και οι παραδοσιακές αντιλήψεις των πρωταγωνιστών τους, από την εποχή της καθόδου των Δωριέων, μεταδίδονταν, για μεγάλο χρονικό διάστημα, μόνο προφορικά. Έτσι, σύμφωνα με την χαρακτηριστικά μυθική αντίληψη των πραγμάτων, τα ιστορικά γεγονότα μετατράπηκαν αυτομάτως σε μύθους, δηλαδή ο εκάστοτε αφηγητής μπορούσε να προσθέτει, να αφαιρεί, να αλλοιώνει και να εξωραΐζει γεγονότα, που είχαν σχέση είτε με τη γενική φύση του συγκεκριμένου συμβάντος, είτε με κάποια άλλη αποσπασματική πληροφόρηση τις ίδιας εποχής, αφαιρώντας τόσα πραγματικά και γνωστά άλλοτε στοιχεία, ώστε το συγκεκριμένο πρόσωπο, ή το γεγονός, να διατηρεί μεν τα τυπικά χαρακτηριστικά του, αλλά να έχει χάσει την αρχική του μορφή, περιορίζοντας ταυτόχρονα τις ιστορικές αναφορές σε ελάχιστα ανεκδοτολογικά στοιχεία. Εδώ παρατηρείται μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στον Ηρόδοτο, που ανατρέχει σε προφορικές αναφορές που συνέλεξε από δεύτερες ή και τρίτες έμμεσες πηγές, και τον Θουκυδίδη, του οποίου οι πληροφορίες αντλούνται από άμεσες πηγές, ντοκουμέντα ή προφορικές περιγραφές ως επί το πλείστον αυτόπτων μαρτύρων.

Παρότι και σε άλλους λαούς η προφορική παράδοση εξωραΐστηκε και μεταμορφώθηκε σε ποίηση, η ύστερη ελληνική λογοτεχνία παρέμεινε προσδεμένη στις χαρακτηριστικές ανεκδοτικές αφηγήσεις, εξ αιτίας του γεγονότος ότι σε μια ατελώς αυθεντική παράδοση, είναι δυνατόν να παρεισφρήσουν εκτεταμένες επινοημένες προσθήκες. Για παράδειγμα, πολλά διαφορετικά συμβάντα του βίου αποδίδονται όλα στο ίδιο φημισμένο πρόσωπο, και όλα όσα του αποδίδονται, προς όφελός ή σε βάρος του, δεν είναι παρά επινοήσεις. Σε όλους τους φημισμένους φιλοσόφους, και σε άλλες σημαντικές προσωπικότητες, αποδίδονταν γεγονότα και καταστάσεις κατ’ επιλογή, σύμφωνα με ένα είδος στοιχειώδους υπολογισμού των πιθανοτήτων, υποστηριζόταν με απόλυτη βεβαιότητα ότι είχαν σχετισθεί με κάποιους συγχρόνους τους, πρόσωπα αληθινά ή φανταστικά, παραβλέποντας ακόμη και κάθε χρονολογική αληθοφάνεια. Όταν έρχεται κανείς σε επαφή με αυτή την καθαρά μυθική αφήγηση των γεγονότων, στις περισσότερες περιπτώσεις παραιτείται απλώς από την αναζήτηση των πραγματικών. Διότι τα γεγονότα καθαυτά, και η καθαρά υποκειμενική οπτική τους, δεν υπήρξαν ποτέ κάτι το εντελώς ξεχωριστό για τους Έλληνες, οι οποίοι αρκούνταν, όπως είπαμε, στην επιβεβαίωση ενός συμβάντος από κάποιο σημαίνον πρόσωπο, και ακόμη και διαπρεπείς ερευνητές σε άλλους τομείς, ελάχιστα ενδιαφέρθηκαν για την ακρίβεια των καθαυτό ιστορικών γεγονότων. Δεν θα συμφωνήσουμε όμως με την περιφρόνηση που η σύγχρονη κριτική επιστήμη περιβάλει τις ανεκδοτικές περιγραφές, θεωρώντας τις ανωφελείς, ανάξιες λόγου κ.τ.λ., σε σύγκριση με μια ακριβή αποτύπωση των γεγονότων, επειδή η επιλογή και αξιολόγηση των πληροφοριών που απαιτείται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ενδέχεται να οδηγήσει τελικά σε γεγονότα χωρίς καμία βαρύτητα. Όλες αυτές οι ιστορίες λοιπόν, που είναι ενίοτε οι μόνες που διαθέτουμε από κάποια συγκεκριμένη εποχή, δεν θα πρέπει να αποκαλούνται ιστορία ; Ασφαλώς όχι, με τη συνήθη έννοια του όρου, διότι δεν μας πληροφορούν γι αυτό που συνέβη σε μια συγκεκριμένη εποχή, σε ένα συγκεκριμένο τόπο, και σε σχέση με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο· αλλά κατά μία έννοια είναι μια historia altera (ετέρα ιστορία), μια ιστορία που μας προσφέρεται, που μας λέει τί μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος, και τί έχει την μεγαλύτερη αξία γι αυτόν. Αν η παιδεία μας μάς υποτάσσει στην ακρίβεια, και αν αδυνατούμε να διακρίνουμε άλλη επιλογή, οι Έλληνες αντιθέτως διέκριναν τους «τύπους» (κατηγορίες), και ο τύπος εκπροσωπείται μόνο μέσα από μια ανεκδοτική ιστορία, η οποία είναι κατά προσέγγιση πάντοτε αληθής, και εν τούτοις ουδέποτε συνέβη. Με αυτή την έννοια το 1ο Βιβλίο του Ηροδότου παραμένει αιώνια αληθές, παρότι αν αφαιρούσε κανείς όλα τα ανεκδοτικά αφηγήματα θα ήταν σχεδόν κενό.

Η σύγχρονη κριτική απεμπόλησε πολλές απ’ αυτές τις ανεκδοτικές περιγραφές, συχνά χωρίς περίσκεψη, περιοριζόμενη να καταγγείλει αναχρονισμούς, μια διαφορετική εξέλιξη των γεγονότων, κ.ο.κ., και παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν τόλμησε, και δεν θέλησε επίσης, να ισοπεδώσει έναν Πλούταρχο. Παράλληλα όμως με αυτές τις χαρακτηριστικές, τυπικές και αυθόρμητες ιστορίες, η κριτική της εποχής μάς αποκάλυψε μια σκόπιμη και λογοτεχνικά μεθοδευμένη ροπή προς το φανταστικό, και την αυθαίρετη επινόηση, οι οποίες κατέληγαν σε μια ασυνέπεια απέναντι στην παράδοση ολόκληρων σχολών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, οι επαφές του Σόλωνα με τον Πεισίστρατο αποτελούν προϊόν επινόησης όλων εκείνων, που αρέσκονταν να φαντάζονται, πώς θα είχαν οι ίδιοι συμπεριφερθεί στη θέση του Σόλωνα. Για τον Πυθαγόρα, λέγεται με έμφαση, ότι σχετίσθηκε με όλους τους μεγάλους άνδρες: τον Νουμά, όπως και τον Ζάλευκο, ο οποίος αναφέρεται ως μαθητής του· επιπλέον, όταν οι δημοκρατικοί της Συβάρεως έστειλαν αντιπροσωπεία να ζητήσει από τους Κροτωνιάτες την έκδοση των στασιαστών, απειλώντας τους με πόλεμο, ο Πυθαγόρας είχε παρέμβει «για τη σωτηρία αυτών των δυστυχών υπάρξεων». Οποιοσδήποτε γινόταν λεία των κωμικών ποιητών, όπως ο Ευριπίδης, διασυρόταν, τόσο ίδιος όσο και οι πρόγονοί του· το ότι τρείς ή τέσσερις ακατανόητοι θρύλοι διεκδικούν την αλήθεια περί του θανάτου του ποιητή συνιστά όνειδος. Ολόκληρος ο βίος του Πλάτωνα διανθίζεται εξ άλλου με ανεκδοτικές ιστορίες, τόσο στον Διογένη το Λαέρτιο, όσο και σε άλλους βιογράφους. Πραγματικά γεγονότα συνυφαίνονται με συνομιλίες, συμβάντα και ειρωνικά σχόλια που γεννούν δυσπιστία, σε βαθμό που να αμφισβητείται το κάθε τί σχετικά με τη ζωή των φιλοσόφων, ενώ το ίδιο συνέβη και με τον Ιπποκράτη. Ανάλογες παραποιήσεις συνοδεύουν επίσης τις περιγραφές της ανόδου στην εξουσία και της ανατροπής διάφορων τυράννων, καθώς και όλες τις αναφορές σε συνωμοτικές εξεγέρσεις. Μπορούμε να συμπεράνουμε, για παράδειγμα, ότι η εξιστόρηση της συμπεριφοράς και του χαρακτήρα του Αριστόδημου, τυράννου της Κύμης, από τον Διονύσιο Αλικαρνασσέα αποτελεί ένα ηθελημένο συνονθύλευμα της πολιτείας όλων των τυράννων. Σ’ αυτές τις επινοημένες ιστορίες ανήκει αναμφίβολα και η παρεμπόδιση συμμετοχής στις αρματοδρομίες των Ολυμπιακών Αγώνων του τυράννου των Συρακουσών Ιέρωνα.

(συνεχίζεται)

Nathalie Heinich - Ελπίζω ότι η woke culture θα απορριφθεί και θα εξαφανιστεί

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΟΥΟΚΙΣΜΟΣ και τι πρεσβεύει το κίνημα της αφύπνισης; Από τα φεμινιστικά κινήματα για τη γυναικεία χειραφέτηση του 20ού αιώνα έως το κίνημα Black Lives Matter, ο όρος «woke» (αφύπνιση, επαγρύπνηση) εμφανίζεται όλο και συχνότερα σε πλακάτ και σημαίες ετερόκλητων ομάδων, με κύριο σκοπό την επαγρύπνηση ενάντια σε πουριτανικά κατάλοιπα και στις διακρίσεις με βάση τη φυλή, θρήσκευμα και τον σεξουαλικό προσανατολισμό.

Η Γαλλίδα κοινωνιολόγος δρ Ναταλί Ενίκ, ερευνήτρια της woke κουλτούρας, προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει την ανατομία του γουοκισμού, εντοπίζοντας τις ρίζες του ήδη στις απαρχές του 19ου αιώνα. Διευθύντρια ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Έρευνας (CNRS) της Γαλλίας, η δρ Ενίκ στέκεται κριτικά απέναντι στα σύγχρονα μέσα διεκδίκησης των δικαιωμάτων, όπως η υπέρμετρη πολιτική ορθότητα, ενώ εξηγεί ότι η πολωτική μετεξέλιξη του φαινομένου, από κίνημα δικαιωματισμού σε «ιδεολογία» αμφισβήτησης και κουλτούρα της ακύρωσης (cancel culture), συνθέτει το πρελούδιο ενός νέου ολοκληρωτισμού.

Στις δυτικές κοινωνίες το φαινόμενο της woke κουλτούρας έχει πλέον εισέλθει στην καθημερινότητά μας, ενώ συχνά αποτελεί το επίκεντρο πολιτικών διαξιφισμών. Πού εντοπίζετε τις ρίζες του και τι αντιπροσωπεύει ο όρος «woke»;

Ο ισχυρισμός ότι κάποιος είναι woke (σε επαγρύπνηση, αφυπνισμένος) μπορεί να ανιχνευθεί στις «θεολογίες της αφύπνισης», που προέρχονται από τον αμερικανικό προτεσταντικό πουριτανισμό του 19ου αιώνα. Στη συνέχεια, ο όρος επανενεργοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και συνδέθηκε με τις φυλετικές διακρίσεις, ενώ αναβίωσε στη δεκαετία του 2010 εξαιτίας των περιστατικών κατάχρησης εξουσίας από την αστυνομία σε βάρος των μαύρων, με τελευταίο αυτό που πυροδότησε το κίνημα Black Lives Matter. Στις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις, το κίνημα επεκτάθηκε πρόσφατα σε όλες τις μορφές διακρίσεων, με βάση όχι μόνο τη φυλή, αλλά και το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη θρησκεία και την αναπηρία.

Πώς διαμορφώθηκε η ταυτότητα της woke κουλτούρας με την πάροδο των ετών και γιατί συνδέθηκε με την κουλτούρα της ακύρωσης;

Η woke κουλτούρα βρίσκεται στο σταυροδρόμι όπου συναντιούνται ο αγώνας κατά των διακρίσεων και μια κοινοτιστική αντίληψη για το στάτους των ατόμων. Για τον λόγο αυτόν, όσοι θεωρούν ότι ανήκουν σε μια «κοινότητα» μπορεί να αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να λογοκρίνουν οποιαδήποτε σχόλια ή συμπεριφορές πιστεύουν ότι είναι επιζήμια για την «κοινότητά» τους, είτε επειδή λεπουργούν απορριπτικά προς τους ίδιους είτε επειδή συνιστούν «πολιτισμική οικειοποίηση» των χαρακτηριστικών τρίτων ατόμων [σ.σ. στην Αμερική παρατηρείται το φαινόμενο της απαίτησης απαγόρευσης κάθε αναφοράς σε μια «κοινότητα» από εκείνους που δεν ανήκουν σε αυτήν]. Ελλείψει οποιασδήποτε νομοθεσίας που να διέπει την ελευθερία της έκφρασης (στην Αμερική), σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει τη δημιουργία της κουλτούρας της ακύρωσης, δηλαδή την πεποίθηση ότι είναι φυσιολογικό να εμποδίζεται η έκφραση οποιασδήποτε άποψης που μπορεί να προκαλέσει δυσφορία ή διαφωνία.

Σύμφωνα με τον Όργουελ, όποιος ασκούσε κριτική στο σοβιετικό καθεστώς, στο όνομα της ελευθερίας, κατηγορούνταν ως "υπηρέτης του μεγάλου κεφαλαίου". Στο ίδιο πνεύμα, οι υπερασπιστές της αυτονομίας της επιστήμης κατηγορούνται σήμερα ότι "παίζουν το παιγνίδι της άκρας δεξιάς" οι δε οπαδοί της κοσμικότητας ότι είναι "ισλαμοφοβικοί". Ο Ρεϊμόν Αρόν έγραφε άλλοτε: "Προσπαθώντας να ερμηνεύσω τη στάση των διανοουμένων, που είναι αμείλικτοι απέναντι στις ανεπάρκειες των δημοκρατιών και επιεικείς απέναντι στα μεγαλύτερα εγκλήματα, αρκεί να διαπράττονται στο όνομα ωραίων θεωριών, προσέκρουα στις ιερές λέξεις: Αριστερά, Επανάσταση, προλεταριάτο". Σήμερα, ο καθαγιασμός των σκοπών περνάει μέσα από άλλες "ιερές λέξεις" ("κοινωνικό φύλο", "αποαποικιοποίηση", "διατομεακότητα", "φυλετικοποίηση"), αλλά η ουσία παραμένει πάντα η ίδια... Ο πολυπολιτισμός διολίσθησε προς τον κοινοτιστικό ταυτοτισμό και ο τελευταίος μετατρέπεται, μπροστά στα μάτια μας, σε ολοκληρωτισμό. Και όπως συμβαίνει σε κάθε ολοκληρωτική ατμόσφαιρα, ο φόβος βασιλεύει, κυρίαρχος, τόσο στις πανεπιστημιουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και στα γραφεία των προέδρων των γαλλικών πανεπιστημίων. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αναγνωρίζετε ομοιότητες μεταξύ της woke κουλτούρας και παλαιότερων κοινωνικών κινημάτων ή ιδεολογιών;

Ανάλογη περιφρόνηση της ελευθερίας της έκφρασης έχει παρατηρηθεί στα φασιστικά και, κυρίως, στα σταλινικά και μαοϊκά καθεστώτα. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους στο βιβλίο μου (Γουοκισμός – Ο νέος ολοκληρωτισμός) δήλωσα ότι ο γουοκισμός έχει ισχυρούς δεσμούς με τον ολοκληρωτισμό.

Σήμερα, κύριοι εκπρόσωποι της woke κουλτούρας είναι οι συμμετέχοντες στο κίνημα BLM και τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Ποιες είναι οι κινητήριες δυνάμεις πίσω από την άνοδο του γουοκισμού στη σύγχρονη κοινωνία και γιατί οι συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες έχουν συνδεθεί με το woke κίνημα;

Όπως προανέφερα, το woke κίνημα στέκεται στο σημείο τομής μεταξύ του κομ- μουνιταριανισμού [αμερικανικού κοινοτισμού - communitarianism) -μιας βασικής αντίληψης για την ιδιότητα του πολίτη στην αμερικανική κοινωνία- και της σχεδόν αποκλειστικής εστίασης στις «διακρίσεις» και στην «κυριαρχία». Η τελευταία αναπτύχθηκε κυρίως στις σχολές κοινωνικών επιστημών, ως επί το πλείστον στην κοινωνιολογία, υπό την επίδραση του Πιερ Μπουρντιέ. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο κομμουνιταριανισμός βρίσκεται στον αντίποδα της οικουμενικής αντίληψης της ιδιότητας του πολίτη, η οποία αναγνωρίζει την ύπαρξη συλλογικοτήτων, κατηγοριών ή ακόμη και κοινοτήτων, αλλά δεν παρέχει κάποιο δικαίωμα στους ανθρώπους με βάση την ένταξή τους σε μια συλλογικότητα. Έτσι, το woke κίνημα έχει τη δυνατότητα να συμπεριλάβει κάθε είδους διεκδίκηση που βασίζεται σε μια λεγόμενη «κοινότητα», όποιο και αν είναι το ζήτημα που διακυβεύεται – εξ ου και η αξιοσημείωτη επιτυχία του όχι μόνο στον ακαδημαϊκό τομέα, αλλά και στον πολιτισμό, στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακόμη και στον κόσμο των επιχειρήσεων.

Πώς ερμηνεύετε την κριτική ότι ο γουοκισμός αμφισβητεί τις εθνικές ταυτότητες και τους συνεκτικούς κοινωνικούς δεσμούς;

Δεν νομίζω ότι αμφισβητεί τις εθνικές ταυτότητες, αντιθέτως αναγκάζει τους ανθρώπους να αυτοπροσδιορίζονται σύμφωνα με εθνικές παραμέτρους – άλλος ένας λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι μπορεί να γίνει ολοκληρωτικός. Όσον αφορά τους κοινωνικούς δεσμούς, προωθεί ένα είδος αυτονομίας αγνοώντας την καθολική ιδιότητα -αυτήν του πολίτη ή του ανθρώπου- και αντικαθιστώντας τη με την κοινοτιστική ιδιότητα, όπως μαύρος ή λευκός, γυναίκα ή άνδρας, ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος, cis ή τρανς άτομο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο γουοκισμός αποτελεί κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή, την ειρήνη και την αδελφοσύνη.

Κατά τη γνώμη σας, ποιος είναι ο ρόλος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη διάδοση και την ενίσχυση των woke ιδεολογιών;

Τα μέσα παίζουν θεμελιώδη ρόλο, καθώς έχουν τη δυνατότητα να πείσουν πολλούς ανθρώπους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, βασιζόμενα όχι σε τεκμηριωμένες μελέτες και αναλύσεις, αλλά σε απλά αντανακλαστικά αλληλεγγύης και συναισθηματικές αντιδράσεις.

Πώς κοινωνικοποιούνται τα άτομα με βάση τα πρότυπα και τις αξίες της woke κουλτούρας και ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της διαδικασίας κοινωνικοποίησης;

Η κοινωνικοποίησή τους προέρχεται κυρίως από τα κοινωνικά δίκτυα, μαζί με τον ακαδημαϊκό ακτιβισμό για όσους βρίσκονται σε πανεπιστήμια. Ζουν και σκέφτονται σε μικρούς κύκλους και «γνωστικές φούσκες», πεπεισμένοι ότι όλος ο κόσμος έχει τις ίδιες ιδέες, εκτός από τους εχθρούς τους, την Ακροδεξιά. Πρόκειται λοιπόν για ένα πολύ απλό, μανιχαϊστικό και περιορισμένο διανοητικό περιβάλλον, το οποίο μπορεί να κάνει κάποιον να αισθάνεται άνετα, αλλά σίγουρα όχι να προαγάγει τη νοημοσύνη του.

Γιατί έχουμε φτάσει να θεωρούμε τους υπέρμαχους της woke κουλτούρας φιλελεύθερους και προοδευτικούς και όσους αντιτίθενται σε αυτήν, ακροδεξιούς και θιασώτες του ολοκληρωτισμού;

Οι σκοποί που προασπίζεται ο γουοκισμός είναι αναμφισβήτητα προοδευτικοί, καθώς αφορούν την ανισότητα και τις διακρίσεις, αλλά αυτό γίνεται εις βάρος της οικουμενικότητας, του επιστημονικού ορθολογισμού και της ελευθερίας έκφρασης. Οι υπερβολές του στον ακαδημαϊκό κόσμο έχουν οδηγήσει στον στιγματισμό του από τη Δεξιά, ακόμη και την Ακροδεξιά, στις ΗΠΑ. Ωστόσο, όλο και περισσότερες φωνές υψώνονται στην Αριστερά -ιδιαίτερα στη Γαλλία, πατρίδα του οικουμενισμού και του Διαφωτισμού- οι οποίες διαμαρτύρονται για την αξίωση του γουοκισμού να εκπροσωπεί την Αριστερά, ενώ στην πραγματικότητα περιφρονεί αρκετές από τις θεμελιώδεις αξίες της.

Ποια θεωρείτε ότι θα είναι η πιθανή μετεξέλιξη της woke κουλτούρας;

Ελπίζω μόνο ότι σύντομα θα απορριφθεί και θα εξαφανιστεί, ακριβώς όπως ο σταλινισμός έχασε οριστικά κάθε νομιμοποίηση. Βέβαια, αυτό μπορεί να πάρει χρόνο, πολύ περισσότερο επειδή επηρεάζει κυρίως τη νέα γενιά…

Πηγή: Καθημερινή (29/4/2024)

Η κοινωνία χωρίς κληρονόμους

 του Marcello Veneziani

Δεν είμαστε κληρονόμοι, δεν αφήνουμε κληρονόμους. Δεν κληρονομούμε τίποτα από κανέναν, δεν θα αφήσουμε τίποτα σε κανέναν. Αυτή είναι, για να το θέσω εν συντομία και με άμεσο και βάναυσο τρόπο, η εικόνα της κατάστασής μας σήμερα. Κάθε ζωή είναι το δικό της πράγμα. Η αποσύνδεση από το πριν και το μετά επηρεάζει τον καθένα μας σε διάφορους βαθμούς και σε διάφορα επίπεδα συνειδητοποίησης, στην προσωπική και δημόσια και κοινωνική ζωή. Ακόμα και η πολιτική αποφεύγει ή αρνείται τις κληρονομιές. Στην πολιτική όπως και στο εμπόριο, παραμένουν άψυχα brands και ξεθωριασμένα εικονίδια, αλλά τίποτα που να θυμίζει κληρονομιά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ή τουλάχιστον στη γνωστή σε εμάς ιστορία, ζούμε σε μια εποχή χωρίς κληρονόμους. Ή τουλάχιστον είναι η πρώτη που δεν αναγνωρίζει καμία κληρονομιά ως αξία που πρέπει να διατηρηθεί και να μεταβιβαστεί. Η πρώτη εποχή που προειδοποίησε, όπως ο βασιλιάς Λουδοβίκος XV, ότι η πλημμύρα θα έρθει μετά από εμάς. ο κόσμος μας θα τελειώσει μαζί μας. Μετά από εμάς κανείς δεν θα συνεχίσει το έργο μας, κανείς δεν θα σώσει τίποτα από την κληρονομιά μας. δεν θα αφήσουμε ίχνη, όλα θα σβήσουν από το νερό και τον άνεμο. Το νερό της λήθης που σβήνει κάθε αποτύπωμα και ο άνεμος της απομάκρυνσης που παρασύρει τα πάντα. Είναι ο συνεκτικός επίλογος μιας κοινωνίας χωρίς πατέρα, που στη συνέχεια έγινε μια κοινωνία χωρίς παιδιά, μια κοινωνία πατροκτόνα και βρεφοκτόνα, στο όνομα της εκλεκτικής ορφάνιας. Η κοινωνία των μεταλλαγμένων και των μη γεννημένων, λόγω της μείωσης του ποσοστού γεννήσεων και των αμβλώσεων. Η εποχή του μηδενισμού τελικά κρατά την υπόσχεση: τίποτα δεν θα μείνει από τά πάντα, τίποτα μετά από εμάς.

Σε ποιον αφήνετε τα περιουσιακά σας στοιχεία, την πνευματική και πραγματική κληρονομιά σας, τη βιβλιοθήκη σας, το αρχείο αναμνήσεων, αντικειμένων και σκέψεών σας; Σε ποντίκια και αποτεφρωτήρια. Το πολύ, η φλεβική και εμπορική τους αξία θα εξαχθεί από αυτή την κληρονομιά, δηλαδή ότι έχει εμπορική αξία θα ποσοτικοποιηθεί και θα ξεπουληθεί. αν δεν έχει οικονομική αξία θα χρειαστεί να απαλλαγεί με τον πιο γρήγορο και ανώδυνο τρόπο, θα είναι δουλειά για άδειασμα κελαριών ή χημικών τουαλετών. Θα πρέπει να εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνος από τον εαυτό του. Η ιδιότητα των κληρονόμων ισχύει όσο βρίσκεστε στο συμβολαιογράφο ή μέχρι να μετατραπούν οι προθέσεις της διαθήκης σε περιουσιακά στοιχεία προς χρήση. Σε κάθε τομέα, ό,τι δεν κληρονομείται και δεν αφήνει κληρονομιά, ό,τι είναι νέο, πρωτόγνωρο ή προορισμένο να ξεπεράσει και να μας κάνει να ξεχάσουμε όλα τα προηγούμενα έχει θετική αξία. Στην πολιτική κάθε ηγέτης και κάθε κίνημα πρέπει να παρουσιάζεται ως νέος, πρέπει να κάνει ριζικές αναδιαρθρώσεις που είναι μια περιοδική απόρριψη κληρονομιών για να φαίνονται πιο επαρκείς στο παρόν και λιγότερο επιβαρυμένοι από σκελετούς στο ντουλάπι, δυσκίνητες κληρονομιές που πρέπει να διαγραφούν. Νέες εφαρμογές μας περιμένουν, δεν είναι πλέον ώρα να διατηρήσουμε τις παλιές. Η ίδια η ιστορία είναι ένα αβάσταχτο βάρος. Η τεχνολογία μας κατευθύνει συνεχώς προς την ενημέρωση.

Με τον ίδιο τρόπο αγνοούνται οι δάσκαλοι, γιατί δεν νιώθουμε κληρονόμοι και συνεχιστές του έργου και των μαθημάτων τους, δεν έχουν τίποτα να διδάξουν γιατί προέρχονται από εποχές πίσω από τη δική μας, με ξεπερασμένες τεχνολογίες. Κανένας κάτοικος του παρελθόντος δεν μπορεί να μας οδηγήσει στο μέλλον ή να μας διδάξει κάτι κατάλληλο για τον κόσμο που θα έρθει.

Μόνο η μνήμη των θυμάτων του παρελθόντος σώζεται, ωστόσο δεν αποτελεί κληρονομιά που πρέπει να διαφυλαχθεί και να συνεχιστεί, αλλά μάλλον χρησιμεύει ως προειδοποίηση για να μην επαναληφθούν αυτές οι φρικαλεότητες. Η μνήμη των θυμάτων είναι πράξη κατηγορίας και απόρριψης της κληρονομιάς των εκτελεστών.

Πώς εκδηλώνεται το τέλος της κληρονομιάς σε επίπεδο γενεών; Πρώτα απ 'όλα, δεν έχουμε πλέον παιδιά. αν υπάρχουν φεύγουν, φεύγουν από το σπίτι και τη γνώριμη πόλη, αλλάζουν ορίζοντες. Κι αν δεν φύγουν, αποκληρονομούν τον εαυτό τους, απομακρύνονται με το μυαλό και την καρδιά τους, πιστεύουν ότι ζώντας σημαίνει χειραφέτηση από αυτούς που τους έφεραν στον κόσμο. Δεν λείπουν οι εξαιρέσεις, και δεν είναι καν σπάνιες. αλλά η γενική τάση, το πνεύμα της εποχής, είναι αυτό. Χωρίς κληρονόμους.

Οι χώρες αδειάζουν, δεν υπάρχει αντικατάσταση, οικογένειες βρίσκονται στο χείλος της εξαφάνισης λόγω του ποσοστού γεννήσεων και της μετανάστευσης. Παρουσίες αιώνων θα εξαφανιστούν μέσα σε λίγες δεκαετίες. το πολύ μια αποπροσανατολισμένη διάδοση θα παραμείνει διασκορπισμένη αλλού. Οι σύγχρονοί μας αισθάνονται παιδιά της εποχής τους περισσότερο παρά των γονιών τους ή των χωρών καταγωγής τους και των δασκάλων τους. Νιώθουν αυτοπαραγωγοί, νομίζουν ότι είναι αυτοδημιούργητοι, πιστεύουν -ακόμα κι αν δεν είναι αλήθεια- ότι φτιάχνουν και διαχειρίζονται μόνοι τους όλη τους τη ζωή.

Ως αποτέλεσμα, τίποτα δεν παραδίδεται πια, η απιστία γίνεται αξία και πράξη αυτονομίας , τα πάντα ξεπερνιούνται γρήγορα: από την προγραμματισμένη απαξίωση των αντικειμένων μέχρι την ολοκληρωτική και αδυσώπητη απαξίωση των υποκειμένων, που επιβιώνουν μόνο εάν είναι ρευστά, γενετικά τροποποιήσιμα , μεταλλαγμένοι.

Μια άλλη συνέπεια της απόρριψης της κληρονομιάς: δεν αξίζει να θυμόμαστε, ή χειρότερα, να τροφοδοτούμε τη νοσταλγία για το παρελθόν και για όσους δεν είναι πια εκεί. χαμένος χρόνος, μάταιη άσκηση, γκροτέσκος πνευματισμός ενάντια στην αναπόφευκτη πρόοδο της ζωής. Αυτός είναι και ο λόγος που διακόπτεται η μετάδοση γνώσεων, αρχών, πρακτικών, εθίμων, εμπειριών: όλα αυτά κάποτε ονομάζονταν παράδοση και θεμελιώθηκαν σε μια αρχή της αμφίσημης κληρονομιάς, δηλαδή της παραλαβής και παράδοσης, την οποία συνοψίζω στην ιδιότητα των «εγκύων κληρονόμων». ". Το παρελθόν στερείται αξίας και νοήματος, πρέπει να διαγραφεί, να αφαιρεθεί, να καταραστεί, να ξεπεραστεί. όλα επιταχύνονται, μηχανοποιούνται και αντικαθίστανται. Τίποτα δεν συγκρατείται, ούτε κάν η αίσθηση της συνέχειας.

Κάθε ζωή καταλήγει σε αδιέξοδο, δεν έρχεται από πουθενά και δεν συνεχίζεται πουθενά. Καλώς ήρθατε στην κοινωνία χωρίς κληρονόμους. Το μόνο που μένει είναι να εμπιστευόμαστε το απροσδόκητο, στο άγνωστο, στο έλεος, στις ανατροπές. Ή στο θαύμα των απροσδιόριστων θεών.

La società senza eredi - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)

ΔEN EINAI EΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙΣ...

 

Gogo Steiri

ΔEN EINAI EΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙΣ...

Δεν είναι η έξαρση της βίας το πρόβλημα, είναι η κατάρρευση της ηθικής. Δεν είναι η νοσηρότητα το πρόβλημα, είναι η επιβολή μιας ψεύτικης θεραπείας. Δεν είναι ο άρρωστος καταναλωτισμός το πρόβλημα, είναι η λανθασμένη αντίληψη του τι είναι «ανάγκη»…
Ένας πόλεμος έχει ξεκινήσει. Και στο πόλεμο κάθε βαρβαρότητα είναι σύνηθες φαινόμενο. Το πρόβλημα με αυτόν τον πόλεμο είναι πως από το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων δεν γίνεται αντιληπτό πως συμβαίνει. Επειδή στα αρχέτυπα του μυαλού μας πόλεμος σημαίνει στρατός, βομβαρδισμοί, γκρεμισμένες πόλεις, στρατόπεδα, αιχμάλωτοι, τραυματίες και τάφοι γεμάτοι στρατιώτες που «έπεσαν» στη μάχη.

Η ανθρωπότητα μέχρι τώρα είχε αντιμετωπίσει αυτό το είδος πολέμου. Φιλόδοξοι ηγεμόνες, αιμοσταγείς τύραννοι, τολμηροί κατακτητές ή θρησκευτικοί ηγέτες, έσερναν τα πλήθη σε αιματηρές συγκρούσεις, οδηγώντας την ανθρωπότητα σε μια συνεχή ανακατανομή των εδαφών ή της κυριαρχίας των ισχυρότερων πάνω στους αδύναμους.

Η νέα μορφή πολέμου, δεν σκοπεύει σε κατάκτηση εδαφών. Δεν είναι έμπειροι στρατηγοί πουσχεδιάζουν πάνω σε χάρτες. Δεν ηχούν σειρήνες, ούτε ανοίγουν οι πόρτες από τα καταφύγια. Τα ηνία κρατάνε άρτια καταρτισμένοι «διαμορφωτές συνειδήσεων», που υπηρετούν τυράννους που δεν έχουν σημαίες, θρησκεία ή εδαφικές απαιτήσεις, επιθυμούν να τελειώνει το παραμύθι της «ελεύθερης βούλησης» και της «ανυπότακτης και ελεύθερης ψυχής». Επιθυμούν ένα τεράστιο στρατόπεδο, όπου δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα απόδρασης.

Τα όπλα δεν είναι βόμβες, τουφέκια ή σπαθιά. Είναι εκείνα τα σκοτεινά ένστικτα που κρύβονται μέσα στην ανθρώπινη φύση, τα οποία «τραβάνε έξω» με οργανωμένα τεχνάσματα, για να γίνει χωρίς κόπο η μετάβαση στη μελλοντική δυστοπική κοινωνία των άνοων πλέον πιθήκων.

Είναι πολύ απλό να περιγράψει κανείς όλα τα όπλα της νέας τάξης πραγμάτων. Είναι ένας συνεχής βομβαρδισμός στον εγκέφαλο, από εντολές που επαναλαμβάνονται συνεχώς μέχρι την τελική μεταμόρφωση.

Μην σκοτίζεις το μυαλό προσπαθώντας να το καλλιεργήσεις, αγάπα το εφήμερο, το ανούσιο, εκπαίδευσε τα παιδιά σου να αποζητούν όσα η επιδερμίδα επιβάλλει, κέρδισε ακόμα και με δόλο τα άχρηστα αντικείμενα που σε εκπαιδεύουν πως είναι απαραίτητα εργαλεία επιβίωσης, δεν υπάρχει κάτι ανήθικο εφόσον εξυπηρετεί την ατομική ευχαρίστηση ακόμα κι αν οι πράξεις βλάπτουν ή εξαπατούν τους υπόλοιπους, να μην νοιώθεις ευγνωμοσύνη, να μην σε ενδιαφέρει η αρμονία, η καλαισθησία, η ομορφιά της φύσης, να περιορίσεις μέσω μιας οθόνης το οπτικό σου πεδίο σε μερικές ίντσες, να θεωρείς μαγκιά την αγένεια, αδυναμία την ευγένεια.

Κι έτσι σκλάβος των παθών, να είσαι ευάλωτος απέναντι στους εκβιαστές της ζωής σου. Ένα συνεχές «αν δεν κάνεις αυτό, θα σου συμβεί εκείνο». Η άθλια κατάληξη του κατ’εικόνα και ομοίωση των θεών είναι πως η μόνη ομοιότητα με τους θεούς-τυράννους είναι πως μας έμαθαν να λατρεύουμε το ΕΓΩ ΜΑΣ. Μόνο που εκείνοι μπορούν να χρησιμοποιούν το αίμα μας για να λούζονται ενώ εμείς μόνο κάτι τελευταίας κατηγορίας σαπούνια. Οι μικροί θεοί κληρονόμησαν τα πάθη των μεγάλων θεών, με έναν όρο. Να έχουν ελάχιστα όπλα για να τα ικανοποιούν. Τόσα όσα χρειάζονται για να ζουν σε μια διαρκή αναζήτηση μιας γυναίκας που ονομάζεται ευτυχία, που τυφλά οι κυνηγοί προσπαθούν να ανακαλύψουν που κρύβεται.

Και ποιος μας δείχνει το δρόμο. Ο διαβάτης που όταν τον ρωτάς που είναι ο σωστός ο δρόμος, σου δείχνει πάντα τον λάθος, όπως εκείνο το παλιό αίνιγμα…

Δεν είναι η έξαρση της βίας το πρόβλημα, είναι η κατάρρευση της ηθικής. Δεν είναι η νοσηρότητα το πρόβλημα, είναι η επιβολή μιας ψεύτικης θεραπείας. Δεν είναι ο άρρωστος καταναλωτισμός το πρόβλημα, είναι η λανθασμένη αντίληψη του τι είναι «ανάγκη»

Είναι η κατάσταση εκείνη όπου από το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος» κρατάς μόνο την απειλή του θανάτου, γιατί τη λέξη ελευθερία δεν τη χρειάζεσαι, μια και αγνοείς πως είσαι σκλάβος.

Γράφει ο Vasiliskos https://primenews.press/den-einai-exarsi-tis-vias-einai-polem..

Οι μάσκες πέφτουν: ΔEN EINAI EΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΕΙΣ... (oimaskespeftoun.blogspot.com)

ΝΕΚΡΗ ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 Στις 10 Αυγούστου, οι αστυνομικές αρχές της Σικελίας βρήκαν το πτώμα μιάς έφηβης στην παραλία της πόλης Messina της Σικελίας. Η 16χρονη είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών και οι "φίλοι" της την είχαν εγκατέλειψει εκεί και είχαν εξαφανιστεί. Οι έρευνες κατέληξαν πως η κοπέλα ονομαζόταν Ιlaria Boemi. Το παρακάτω άρθρο περιγράφει τα πραγματικά αίτια του θανάτού της. 

Άρθρο του Maurizio Blondet

Μετάφραση-επιμέλεια: Ιωάννης Αυξεντίου

Είχε γεμίσει το προφίλ της στο Facebook από τις φωτογραφίες της, το κοριτσάκι που πέθανε στην αμμουδιά της Messina. Κοντινά πλάνα της πέρλας στην τρυπημένη γλώσσα της, μισοξυρισμένο  κεφάλι, όλα για να πείσει τους άλλους ότι υπάρχει...“Κοιτάξτε με, είμαι εδώ, είμαι ένα ενδιαφέρον άτομο! είμαι...dark!'' ήθελε να πει. Όχι φτωχό μου, δεν ενδιαφέρεις κανέναν. Με αυτή την αμφίεση της ''σκληρής'', με τα παιδικά μάτια που δεν κατάφερναν να κρύψουν τον τρόμο να είσαι εγκαταλελειμμένη σε αυτό τον κόσμο. Ήσουν πολύ συνηθισμένη, ήσουν standard, ήσουν μία από τις πολλές, ένα από τα πολλά τίποτα των ντισκοτέκ. Δεν ενδιέφερες ούτε τους φίλους σου, οι οποίοι μόλις έπεσες πάνω στην άμμο, το έσκασαν και για τρεις ημέρες δεν έλεγαν τίποτα, τρέμοντας σαν τα σκουλήκια-σαν σκουλήκια που είναι, μια που έτσι εκπαιδευτήκαν να γίνουν, με χασίς, εγωισμό, ναρκισσισμό, σεξουαλισμό, παραβατικότητα, με μία λέξη με ''Ελευθερία''.

Ήσουν μία από εκείνες τις μικρές σκλάβες εκείνων των ελευθεριών που σου δίδαξαν τα συστήματα της μιντιακής πειθούς. Την ελευθερία να κάνεις σεξ πριν καν μπορέσεις να νοιώσεις ένα βαθύ συναίσθημα. Το να κάνεις σεξ απλά γιατί το κάνουν όλες και έτσι πρέπει, διαφορετικά η ''παρέα'' θα σε αποκλείσει. Την ελευθερία να είσαι στην ''παρέα'' –που είναι το κατεξοχήν κοπάδι της σκλαβοποίησης. Ένας χώρος όπου οι μικρές, ανώριμες όπως εσύ, φτωχό γκρίζο ποντικάκι, συνθλίβονται και κυριαρχούνται από  επαίσχυντα όντα της ίδιας ηλικίας με εσένα. Ο χώρος αυτός είναι η αλυσίδα όπου ασκούνται ανυπόφορες και ταπεινωτικές πρακτικές… και εσείς -κοριτσάκια απελευθερωμένα- τις δέχεστε, κάνετε ''στοματικό σεξ'', παίρνετε ναρκωτικά, κάνετε οτιδήποτε σας πουν οι χωρίς τιμή νταήδες της παρέας  Διότι διαφορετικά ''σας αποκλείουν'' και δεν ξέρετε που να πάτε. Δεν διαθέτετε εφόδια, ούτε νοητικά, ούτε ηθικά, ούτε ψυχικά για να αντιμετωπίσετε τη μοναξιά.

Φωνάζετε βοήθεια, αλλά στο Facebook, μια κόλαση χλευασμού και προσβολών, ένα μέρος ανελέητης κριτικής που πληγώνει και σκοτώνει, ένα μέρος όπου χιλιάδες ασήμαντα ποντικάκια σαν εσένα  προτείνονται ως ''ενδιαφέροντα'' επειδή "μ'αρέσει Lady Gaga, οι Solar Sonika, ο Fabri Fibra, οι Rancore & dj Myke.”, κανείς δεν ακούει. Ανούσια  πάθη  για ανούσιες  μυθοπλασίες.

Χρειαζόταν κάποιος να σε καθοδηγήσει, κάποιος να σε πειθαρχήσει, καποιος να ξέρει να σου δώσει

μία κατεύθυνση, μία υπερηφάνεια να μην πεταχτείς στα σκουπίδια, γιατί ο μπαμπάς και η μαμά σε αγαπούν, για αυτούς είσαι σημαντική. Χρειαζόταν κάποιος που θα σου απαγόρευε εκείνες που κάποτε οι γονείς αποκαλούσαν ''κακές παρέες'', δεχόμενος ακόμη  και τις φωνές σου, τις εξεγέρσεις σου, αυτή είναι η "τέχνη του γονιού".

Αλήθεια, που ήταν οι γονείς σου; Για τρείς ημέρες, οι εφημερίδες δεν είπαν τίποτα. Η αστυνομία βρίσκει ένα σωματάκι πάνω στην αμμουδιά, ένα νεκρό περιστεράκι- και δεν καταφέρνει να μάθει αμέσως ποιό είναι. Θα χρειαστεί μερικές ημέρες για να φθάσει η έρευνα στους φίλους που το έσκασαν χωρίς να πουν τίποτα στους γονείς τους. Θα βρουν τον έμπορο ναρκωτικών από τις περιγραφές των "dark", οι ''σκληροί'' που τώρα πια τρέμουν,  αμέσως καταγγέλλουν: “Εμείς; Όχι! Τα ναρκωτικά της τα έδωσε μία με μωβ μπούκλες…”

Όμως οι γονείς σου, που είναι; Σε έψαξαν; Αγωνιούσαν για εσένα; Διαβάζω στις εφημερίδες ότι αρνούνται ότι είχαν προβλήματα και συγκρούσεις μαζί σου. Λογικό, αφού σε είχαν αφήσει να κάνεις ό,τι θέλεις και ως απόδειξη του καλού οικογενειακού κλίματος, ένας από τους τρείς αδελφούς (όλοι γεννημένοι από  τις προηγούμενες συμβιώσεις του πατέρα), δείχνει το μηχανάκι που μόλις είχαν χαρίσει στο κορίτσι...

Μάλιστα… Ο ''πατέρας'', είχε προηγούμενες συμβιώσεις, πάνω από μία. Και σίγουρα οι πολλαπλές ''μητέρες'' θα είχαν και αυτές τις ''εμπειρίες τους''. Ήπιαν με μεγάλες γουλιές την ελευθερία που τα μίντια εξυμνούν και που συμβουλεύουν οι διαφημίσεις. Στη Messina, στα απαίσια περίχωρα του άχρηστου  υποπρολεταριάτου, εκείνων  που  κάποτε αποκαλούντο ''Φτωχοί''  ή ''Ταπεινοί'' δεν λείπει ο σεξουαλικός  ελευθεριασμός και η παραβατικότητα…Χειραφετηθήκαν και αυτοί. Εν ολίγοις, έχασαν το Θεό, το Θεό στον οποίο πίστευαν, καλώς ή κακώς, οι παππούδες τους. Και έτσι τα έχασαν όλα.

Όπως όλος ο Ιταλικός λαός, που απαρνήθηκε το Θεό και δεν είναι πια τίποτα και βυθίζεται στο τίποτα της παρακμής του. Αλλά σε εκείνες τις συνοικίες, σε εκείνο το Νότο, τα πράγματα είναι χειρότερα: γιατί δεν είχαν τίποτε άλλο από το να ελπίζουν στο Θεό. Και τώρα ελπίζουν στον…ελευθεριασμό.

Βέβαια κακόμοιρο πλάσμα, ο πατέρας και οι μητέρες δεν μπορούσαν να σου διδάξουν τίποτα.Ούτε να σου επιβάλλουν την πειθαρχία που οι ίδιοι ποτέ δεν έμαθαν τι είναι, ούτε να σε εμποδίσουν να έχεις κακές παρέες, από αυτές που οι ίδιοι έχουν. Σου χάρισαν το μηχανάκι, τι άλλο ήθελες; Έτσι έφευγες και δεν τους ενοχλούσες, γιατί κι αυτοί έπρεπε να…''ζήσουν τη ζωή  τους''

Στις 21 Απριλίου, στο προφίλ σου στο Facebook, έγραψες: "Το σκοτάδι είναι πιο πυκνό και εγώ δεν μπορώ να βρω κάποιο νόημα".

Πράγματι, είχες δίκιο, φτωχό πλασματάκι πεθαμένο πάνω στην άμμο. Δεν έχει έννοια μια τέτοια ζωή. Χρειαζόταν κάποιος, κάποιος που εσύ θα αγαπούσες, που θα εκτιμούσες αρκετά ώστε να υπομείνεις τις συμβουλές ακόμη και τις απαγορεύσεις του-να σου μιλήσει για την έννοια της ζωής. Για την αγνότητα για την οποία διψούσες χωρίς να το γνωρίζεις, για να μην δίνεσαι, να μην πετιέσαι με τις άχρηστες συναναστροφές. Σε άφησαν ελεύθερη με το μηχανάκι. Έτσι πέθανες, σαν ένα βρώμικο κουρέλι βρεγμένο από τα κύματα, ένα περιστέρι με τα φτερά μουσκεμένα και σπασμένα. Είναι δύσκολο ακόμη  και να μάθουμε το όνομα σου. Ποια ήσουν; Κανένας. Μία ακόμη ασήμαντη ζωή.

Πέθανες από ελευθερία...

Θεόδοτος: ΝΕΚΡΗ ΑΠΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (theodotus.blogspot.com)

«Από τον ευλογημένο από τον Κύριο Ιησού Χριστό μας, Ολυμπιακό, και από τον ευλογημένο από τον Κύριο Ιησού Χριστό μας, Βαγγέλη Μαρινάκη…»

«Από τον ευλογημένο από τον Κύριο Ιησού Χριστό μας, Ολυμπιακό, και από τον ευλογημένο από τον Κύριο Ιησού Χριστό μας, Βαγγέλη Μαρινάκη…» | ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (wordpress.com)

H ANTIΑΙΡΕΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ Ο ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΜΙΚΟ ΚΟΛΛΗΜΑ!!!

Η εκκολαπτόμενη αγριότητα

Η εκκολαπτόμενη αγριότητα

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Πρώτον: Η λεγόμενη εφηβική βία δεν έχει όριο ηλικίας όπως σε παλαιότερους καιρούς. Τα 13χρονα έχουν αναβαθμισθεί σε 17χρονα. Δεύτερον: Η λεγόμενη εφηβική βία δεν περιορίζεται στον χώρο του σχολείου. Μπορεί να εκδηλωθεί στον δρόμο ή ακόμη και στο σπίτι του θύματος. Τρίτον: Η λεγόμενη εφηβική βία έχει κοινωνική υπεραξία. Αν σε άλλες εποχές περιοριζόταν στη μικρή κοινότητα των αυτοπτών, τώρα αναπαράγεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν φτάνει να κακοποιήσεις κάποιον συμμαθητή σου ή κάποιον αδύναμο συνομήλικό σου. Για να επιτύχει το εγχείρημα πρέπει να το κοινοποιήσεις στο Διαδίκτυο, ακόμη κι αν αυτό συνεπάγεται τον εντοπισμό σου και την ενδεχόμενη τιμωρία σου.

Προχθές ανακοινώθηκαν διάφορες ποινές, που έχουν στόχο να περιορίσουν τη βία των ανηλίκων στο σχολικό περιβάλλον. Η επαναφορά της πενθήμερης αποβολής – με κίνδυνο να αποκαλύψω την ηλικία μου, ομολογώ ότι δεν ήξερα πως έχει καταργηθεί.

Η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος όχι μόνο για τα θύματα, αλλά και για τους θύτες. Είναι μια μέθοδος που έχει αποδειχθεί αποτελεσματική στην αστυνομία, όπου μάθαμε ότι οι ανίκανοι του τμήματος των Αγίων Αναργύρων μετατέθηκαν σε άλλα τμήματα. Ας δεχθώ ότι όλ’ αυτά είναι όχι μόνον απαραίτητα αλλά και αποτελεσματικά. «Ο γιος ή η κόρη σας έσπασε στο ξύλο τον συμμαθητή του ή τη συμμαθήτριά του και ως εκ τούτου του επιβάλλεται πενθήμερη αποβολή και αλλαγή περιβάλλοντος». Να πάει αλλού να σπάει στο ξύλο, όχι όμως σ’ εμάς.

Ως εδώ όλα καλά. Απλώς από τη σκηνή λείπουν οι σεκιουριτάδες. Αυτοί που θα προστατεύσουν τον καθηγητή ή τον διευθυντή ο οποίος θα ανακοινώσει στους γονείς ότι το παιδί αποβάλλεται από το σχολείο και θα πρέπει να αναζητήσουν άλλο, προσφορότερο για τις ορμόνες του. Θα ακολουθήσουν σκηνές βίας; Όχι απαραιτήτως. Το βέβαιο είναι ότι οι γονείς δεν θα μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια. Ξεσηκώθηκαν όταν στον έλεγχο του έβαλαν κάτω απ’ τη βάση στα μαθηματικά ή στα αρχαία. Και τι τα χρειάζεται το παιδί τα αρχαία;

Το πρόβλημα της εφηβικής βίας ξεκινάει από την οικογένεια. Και το πρόβλημα του σχολείου είναι ότι έχει υποταχθεί στην παιδεία της οικογένειας.

Λυπάμαι, φίλε αναγνώστη, που θα σε στενοχωρήσω, απλώς προσπαθώ με τον τρόπο μου να εξηγήσω ότι το πρόβλημα της εφηβικής βίας ξεκινάει από την οικογένεια. Και το πρόβλημα του σχολείου είναι ότι έχει υποταχθεί στην παιδεία της οικογένειας. Αλήθεια, τι απέγιναν οι συμμορίτες της Αγίας Παρασκευής που κακοποίησαν συνομήλικό τους και τους βοήθησαν να διαφύγουν το αυτόφωρο οι γονείς τους;

Η εφηβική βία δεν είναι πολιτικό πρόβλημα. Είναι κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Αφορά τον δυτικό κόσμο στο σύνολό του και έχει να κάνει με τη θέση των εφήβων στις δυτικές κοινωνίες. Κυρίως με την υποτίμηση του ρόλου της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια των λειτουργών της. Δεν φτάνουν διοικητικά μέτρα για να την αντιμετωπίσουμε. Χρειάζεται μια εκ βάθρων αναθεώρηση του ρόλου της εκπαίδευσης. Τεράστιο σχέδιο.

kathimerini.gr11.04.2024

ΑΚΤΙΝΕΣ: Η εκκολαπτόμενη αγριότητα (aktines.blogspot.com)

Wokipedia

από τον Roberto Pecchioli - 27/04/2024

Πηγή: ErteticaMente

Θα έχει συμβεί και σε εσάς. Σερφάρουμε στο Διαδίκτυο και ένα κείμενο, μια λέξη, ένα όνομα, ένα γεγονός μας είναι άγνωστα. Πληκτρολογούμε αμέσως τις λέξεις-κλειδιά και η πρώτη επιλογή αναζήτησης είναι πάντα η Wikipedia, η εικονική εγκυκλοπαίδεια που ξεκίνησε το 2001 από τους Larry Sanger και Jimmy Wales. Σύμφωνα με την αρχική της σελίδα, «Η Wikipedia είναι μια δωρεάν και συνεργατική διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια. Χάρη στη συνεισφορά εθελοντών από όλο τον κόσμο, είναι διαθέσιμο σε περισσότερες από τριακόσιες είκοσι γλώσσες. Οποιοσδήποτε μπορεί να συνεισφέρει σε υπάρχουσες εγγραφές ή να δημιουργήσει νέες, αντιμετωπίζοντας τόσο τα τυπικά θέματα των παραδοσιακών εγκυκλοπαιδειών όσο και αυτά που υπάρχουν σε αλμανάκ και γεωγραφικά λεξικά. και εξειδικευμένες εκδόσεις». Πάνω από 1.860 χιλιάδες συμμετοχές είναι διαθέσιμες στα ιταλικά. Με σύνεση, όσοι το κατευθύνουν, το Wikimedia Foundation Inc. αρνείται κάθε ευθύνη για «οποιαδήποτε σφάλματα που περιέχονται σε αυτόν τον ιστότοπο. Κάθε συνεισφέρων είναι υπεύθυνος για τις δικές του συμμετοχές». Ας τον/την κατηγορήσουμε. Φανταστείτε αν «πραγματικές» εγκυκλοπαίδειες (παραδοσιακές, στη γλώσσα wiki) ισχυρίζονταν ότι δεν εγγυώνται την ακρίβεια των ορισμών και των δεδομένων που παρέχονται. Μικρές αντενδείξεις, μέτρια ελαττώματα σε σύγκριση με την απόλυτη ελευθερία που καυχιέται η Wikipedia, στην οποία μπορεί κανείς να συνεισφέρει οικονομικά ποικιλοτρόπως, στην Ιταλία ακόμη και με την προσφορά των πέντε τοις χιλιάδων φόρων.
Το Ίδρυμα δηλώνει τζίρο 104,5 εκατομμυρίων δολαρίων το 2018. Περίεργο που τα δεδομένα, έξι ετών, δεν ενημερώνονται σε πραγματικό χρόνο. Ένα ύποπτο "σφάλμα" του συστήματος. Το μότο της Wikipedia είναι υποβλητικό, ακόμη και συγκινητικό: "φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο κάθε άτομο μπορεί να έχει ελεύθερη πρόσβαση σε ολόκληρο τον πλούτο της ανθρώπινης γνώσης". Αν ήταν αλήθεια. Στην πραγματικότητα, αν συμβουλευτούμε ένα ή περισσότερα λήμματα που σχετίζονται με θέματα που γνωρίζουμε καλά, ανακαλύπτουμε όχι μόνο λάθη και ανακρίβειες -αδιανόητα στο Treccani ή σε άλλες εγκυκλοπαίδειες- αλλά κυρίως εμφανή κομματικότητα, απροκάλυπτο κομματισμό. Η Βικιπαίδεια έχει μια ιδεολογία, είναι η ίδια μια ιδεολογία. Τα συμπεράσματά της, τα σχόλιά της είναι πάντα χρωματισμένα με προοδευτική προκατάληψη. Η ελευθερία που καυχιούνται οι ιδρυτές, η δυνατότητα για όλους να γίνουν συγγραφείς, διαδότες της γνώσης - μια υπέροχη ιδέα που αξίζει την επιτυχία του ιστότοπου, μεταξύ των δέκα πιο δημοφιλών στο διαδίκτυο - είναι ψεύτικη, ηττημένη από τήν κυρίαρχη αγγλοσαξονική ριζοσπαστική προοδευτική σκέψη: Wokipedia, η «ξυπνημένη»,  εγκυκλοπαίδεια.
Το γνωρίζαμε αυτό εκ πείρας και προειδοποιήσαμε επανειλημμένα τους φίλους να μην πάρουν τις πληροφορίες που περιέχονται στην ονομαστική τους αξία. Τώρα έχουμε αποδείξεις, που προέρχονται από το Planet Wiki. Η Wikipedia επιβάλλει λογοκρισία υπέρ των προοδευτικών θέσεων. Η πρώην εκτελεστική διευθύντρια του Ιδρύματος Wikimedia, Katherine Maher, δήλωσε ανοιχτά ότι, υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης της «παραπληροφόρησης», έχει καταστήσει τη λογοκρισία βασικό μέρος της πολιτικής της εταιρείας. Ο αρχικός στόχος της υποστήριξης ενός ελεύθερου και ανοιχτού Διαδικτύου έχει εγκαταλειφθεί ακολουθώντας την αφυπνισμένη woke ιδεολογία ορισμένων ηγετών, σε σημείο να γίνει η Βικιπαίδεια μια πηγή που δεν είναι καθόλου ουδέτερη και επομένως αναξιόπιστη. Ο Μάχερ λέει ότι έχει συνεργαστεί με κυβερνητικούς αξιωματούχους για να λογοκρίνει τη διαφωνία, την οποία αποκαλεί παραπληροφόρηση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο νούμερο ένα στόχος που ανακοινώθηκε από το Φόρουμ του Νταβός το 2024 είναι η καταπολέμηση της παραπληροφόρησης, δηλαδή της ανεπιθύμητης αλήθειας, που δεν συμπίπτει με τις ιδέες, τα συμφέροντα και τις ιδέες των ολιγαρχιών της εξουσίας.
Ο ίδιος ο Larry Sanger, συνιδρυτής της Wikipedia, κατήγγειλε μεροληψία στις πληροφορίες που παρέχονται. Διαβεβαίωσε ότι ορισμένες απόψεις έχουν «συστηματικά αποσιωπηθεί. Η Wikipedia προωθεί τώρα αμφιλεγόμενες απόψεις για την πολιτική, τη θρησκεία και την επιστήμη». Είναι σκανδαλώδες το γεγονός ότι ένας φαινομενικά ελεύθερος και ανοιχτός πόρος, που δημιουργήθηκε από το κοινό, που δημιουργήθηκε για να προσφέρει μια ουδέτερη εκπροσώπηση απόψεων για κάθε θέμα, όχι μόνο καταλήφθηκε από έναν πολιτικο-πολιτισμικό προσανατολισμό, αλλά έχει επιλεγεί από και συνεργάζεται με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Δεν είναι αυτό που φανταζόμουν πριν από είκοσι χρόνια, παραδέχτηκε ο Sanger. Μια άλλη περίεργη σύμπτωση: ο Πάτρικ Μουρ, ιδρυτής της Greenpeace, της περιβαλλοντικής οργάνωσης, παραπονιέται επίσης ότι η ιδεολογία του κλίματος χρησιμοποιείται για να διασπείρει συμφέροντα ξένα προς την ένωση, σε σημείο να δηλώνει ότι ο στόχος των μηδενικών εκπομπών CO2 είναι «πραγματικά ένα σχέδιο για την επίτευξη μαζικής γενοκτονίας. Προφανώς, πέρα ​​από τις αρχικές προθέσεις, η δύναμη των χρηματοδοτών (ΜΚΟ, ιδιωτικά ιδρύματα, Deep State/βαθύ κράτος, επενδυτικά κεφάλαια, μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες) καθοδηγεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας των πολιτών προς την κατεύθυνση που θέλει. Ακολούθησε τα χρήματα, λέει μια αγγλοσαξονική παροιμία. Στην περίπτωση της Wikipedia, ο Sanger διαπιστώνει ότι η εγκυκλοπαίδεια έχει εγκαταλείψει την ουδετερότητά της για να κλίνει προς την πολιτική και πολιτιστική αριστερά, τη φιλελεύθερη σκέψη και τις επίσημες επιστημονικές απόψεις, αγνοώντας ή υποτιμώντας μη συμμορφωτικές, συντηρητικές ή μειονοτικές απόψεις.
Τα παραδείγματα που δίνονται είναι ανατριχιαστικά. Η φήμη για τον Μπαράκ Ομπάμα δεν αναφέρει κανένα γνωστό σκάνδαλο: Βεγγάζη (τις τρομοκρατικές επιθέσεις στη Λιβύη για τις οποίες η κυβέρνηση γνώριζε), IRS, η φορολογική υπηρεσία των ΗΠΑ που χρησιμοποιήθηκε για να στοχεύσει αντίπαλες ενώσεις, τα τηλεφωνικά αρχεία του Associated Press, παρακολουθούμενου γιά μήνες, το σκάνδαλο του διακομιστή email της Χίλαρι Κλίντον. Παρέχει μια διαστρεβλωμένη εικόνα του πρώην προέδρου, μη συμπεριλαμβανομένου των αμφιλεγόμενων ή αρνητικών πτυχών της πολιτικής του φιγούρας. 

Μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση για τον Ντόναλντ Τραμπ. Μεγάλες ενότητες είναι αφιερωμένες στην κριτική και τη διαμάχη, ενώ οι παράγραφοι για την προεδρία του είναι άκρως επικριτικές. Οι δηλώσεις Τραμπ συχνά αποκαλούνται ψευδείς χωρίς να παρέχουν στοιχεία. Οι απόψεις και οι θέσεις των Ρεπουμπλικανών και των υποστηρικτών του Τραμπ ουσιαστικά απουσιάζουν.
Στο θέμα των αμβλώσεων και της νομιμοποίησης ναρκωτικών, η οπτική της Wikipedia είναι ίδια με τον αριστερό ριζοσπαστισμό: αναφέρει ότι η άμβλωση είναι μια από τις ασφαλέστερες ιατρικές πρακτικές, αγνοώντας τις απόψεις και τα επιχειρήματα των αντιπάλων. Στις φωνές για τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών εκφράζονται κυρίως επιχειρήματα υπέρ, χωρίς να αντιμετωπίζεται επαρκώς το θέμα των κινδύνων και οι σχετικές θέσεις. Όσον αφορά τη μορφή του Ιησού, δίνει έμφαση στην ιστορική αβεβαιότητα των Ευαγγελίων. Ισχυρίζεται ότι η χρήση του όρου Χριστός («χρισμένος») είναι μετά την εποχή των αποστόλων, σε αντίθεση με τις βιβλικές πηγές. Σε επιστημονικά ζητήματα ισοπεδώνεται από τις επίσημες διατριβές, ειδικά για την κλιματική αλλαγή και τα εμβόλια Mrna, υποδεικνύοντας ως βέβαιες τις θέσεις που απορρίφθηκαν από μέρος της επιστημονικής κοινότητας. Η εναλλακτική ιατρική συχνά αναφέρεται ως «ψευδοεπιστήμη», αγνοώντας τις αντισυμβατικές απόψεις και θεραπείες. Η Katharine Maher, σε μια ομιλία της ενώπιον του Ατλαντικού Συμβουλίου (Atlantic Council), εξήγησε την ενεργό προσέγγισή της κατά της «παραπληροφόρησης». Συντόνισε τη λογοκρισία σε συνεργασία με την κυβέρνηση και κατέστειλε τις αντίθετες απόψεις για την πανδημία και τις εκλογές του 2020 στις ΗΠΑ, σύμφωνα με το περιοδικό City Journal.

Η Μάχερ σημείωσε ότι η Πρώτη Τροποποίηση του Συντάγματος των ΗΠΑ που εγγυάται την ελευθερία του λόγου και του Τύπου αποτελεί εμπόδιο για την καταστολή της «παραπληροφόρησης» και ότι η πολιτική της ήταν να αφαιρέσει περιεχόμενο που εισάγει διακρίσεις από τη Wikipedia. Η κρίση για το τι εισάγει "διακρίσεις" –απαράδεκτο– είναι δική της. Το 2021, δήλωσε επίσης σε μια τηλεοπτική συνέντευξη ότι «οι περισσότερες γνώσεις γράφτηκαν από λευκούς, αποικιακούς, Ευρωπαίους και Βορειοαμερικανούς άνδρες» και ότι η Wikipedia επικεντρώθηκε στη «διόρθωση της τεκμηρίωσης». Για αυτήν, η κατάργηση ή η απόκρυψη της αλήθειας σημαίνει «εισαγωγή» ανθρώπων στην ιστορία. «Πώς σκεφτόμαστε να φέρουμε ανθρώπους στο παρόν που δεν έχουν εκπροσωπηθεί εξίσου;». Πρόσθεσε ότι είναι σημαντικό να «μετρηθούν τα κενά» και να καθοριστεί ποιος λείπει από τη Wikipedia. «Οι γυναίκες λείπουν. Λείπουν έγχρωμοι. Υπάρχει έλλειψη ανθρώπων από τον παγκόσμιο νότο. Υπάρχει έλλειψη ανθρώπων από γηγενείς κοινότητες. Η ιστορία των Αφροαμερικανών λείπει από τη Wikipedia». Το συνηθισμένο σενάριο: «θετική» διάκριση στη θέση αυτής του παρελθόντος (πραγματική ή εικαζόμενη), λογοκρισία, πολιτισμικός σχετικισμός, χειραγώγηση, αδιαφορία για την αλήθεια. Ο συγγραφέας Φίλιπ Ροθ, ένας προοδευτικός Εβραίος, δέχτηκε σφοδρή επίθεση επειδή επειδή δήλωσε ότι δεν γνωρίζει κανένα σπουδαίο λογοτεχνικό έργο γραμμένο από μαύρους Αφρικανούς. Είναι η αλήθεια, ο μεγάλος εχθρός της εποχής μας. Ο στόχος είναι να επιβληθεί ένα πολιτικό και ανθρωπολογικό όραμα χωρίς σεβασμό στην ελευθερία. Η Wikipedia είναι ένα όχημα κεφαλαιώδους σημασίας για τη λειτουργία πολιτιστικής αναδιαμόρφωσης (μια πτυχή της Μεγάλης Επαναφοράς), ουσιαστικά σύμμαχος με τις μηχανές αναζήτησης των γιγάντων της fintech, που ευνοούν τη Wikipedia έναντι άλλων πηγών πληροφοριών. Το σχόλιο του Elon Musk ήταν ωμό: περιέγραψε τήν Maher ως «ένα από τα χειρότερα ανθρώπινα όντα στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατάφωρα ρατσίστρια και σεξίστρια». Μπορεί να το αντέξει οικονομικά, από το βουνό των δισεκατομμυρίων που κατέχει και τη δύναμη που έχει στη διάθεσή του. «Τώρα ξέρετε εν μέρει γιατί έγινε Wokipedia», κατέληξε. Εν μέρει, μάλιστα.

Είναι, στην πραγματικότητα: «όπου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις». Όχι μόνο η Βικιπαίδεια. Ο Λάρι Φινκ, κυρίαρχος της BlackRock, του μεγαλύτερου επενδυτικού ταμείου στον κόσμο, καυχιέται με διαχειριστική αλαζονεία ότι η εταιρεία του «επιβάλλει συμπεριφορά» στις θυγατρικές της, ώστε νά «εφαρμόζουν αναγκαστικά κριτήρια φύλου, διαφορετικότητας και συμπερίληψης μειονοτήτων», πράγμα που συνεπάγεται η άκριτη, δογματική, αναγκαστική προώθηση των θεωριών του φύλου και των LGBT. Η BlackRock περιλαμβάνει αυτά τα σημεία μεταξύ των βασικών απαιτήσεων για όλες τις εταιρείες στις οποίες επενδύει και για τα κυρίαρχα κράτη; – στα οποία δανείζει χρήματα. Η ικανότητά του στο λόμπι είναι τεράστια. Ο Φινκ δεν μασάει τα λόγια του: «Πρέπει να επιβάλλεις συμπεριφορές. Εάν δεν επιβάλλετε συμπεριφορά, είτε πρόκειται για φύλο, φυλή ή οποιοδήποτε θέμα στη σύνθεση της ομάδας σας, θα επηρεαστείτε. Όλοι μέσα στην εταιρεία πρέπει να κατανοήσουν τι είναι αποδεκτή συμπεριφορά και τι απαράδεκτη συμπεριφορά. Οι συμπεριφορές θα πρέπει να αλλάξουν και αυτό ζητάμε από τις εταιρείες. Πρέπει να επιβάλλουμε συμπεριφορές και εμείς στη BlackRock επιβάλλουμε συμπεριφορές»[ΤΡΟΠΟΥΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ]. Ζήτω η ελευθερία. Η τραγωδία είναι η αδιαφορία ή η δυσπιστία της πλειοψηφίας, παρά τα στοιχεία χειραγώγησης. Αυτό το γνώριζε ο Λέων Τολστόι στην αξέχαστη περιγραφή του για τον βαρετό, κομφορμιστή αδελφό της Άννας Καρένινα, της ανήσυχης ηρωίδας του μυθιστορήματός του. «Η εφημερίδα που έλαβε ο Στέπαν Αρκάντιεβιτς ήταν φιλελεύθερη χωρίς να είναι πολύ προχωρημένη και με τάση που ταίριαζε για την πλειοψηφία του κοινού. Αν και ο Oblonsky είχε ελάχιστο ενδιαφέρον για την επιστήμη, την τέχνη και την πολιτική, για όλα αυτά τα θέματα, ωστόσο, έμεινε σταθερά στις απόψεις της εφημερίδας του και άλλαζε τις απόψεις του μόνο όταν άλλαζε η πλειοψηφία του κοινού. Ή μάλλον, οι απόψεις του τον άφησαν από μόνες τους, αφού του έρχονταν χωρίς να μπει στον κόπο να τις επιλέξει. Τίς υιοθέτησε όπως τα σχήματα των καπέλων και των παλτό του, επειδή όλοι τα φορούσαν και, ζώντας σε μια κοινωνία όπου μια συγκεκριμένη πνευματική δραστηριότητα γίνεται υποχρεωτική με την ηλικία, οι απόψεις του ήταν τόσο απαραίτητες όσο και τα καπέλα».
Μας θέλουν ξύπνιους, αφυπνισμένους (κοιμισμένους δηλαδή, αφού στο Newspeak οι λέξεις σημαίνουν το αντίθετο) και έτσι θα γίνουμε. Έχουν χίλιους τρόπους να μας κατακτήσουν: άγνοια, αδιαφορία, φόβο. Κομφορμισμός, ψυχική τεμπελιά, ευκολία αποδοχής των απόψεων των υπευθύνων. Το παγκόσμιο Bignami, το υπερ-συνδεδεμένο σεμινάριο/φροντιστήριο, έλειπε. Οι Huey, Dewey, and Louie συμβουλεύτηκαν το Εγχειρίδιο-παντογνώστης των Νέων Μαρμότων, που πήρε το όνομά του από το φιλικό τρωκτικό που του αρέσει να κοιμάται. Τώρα το έχουμε κι εμείς, μόλις ένα κλικ μακριά: Wokipedia, το εγχειρίδιο του ανάποδου κόσμου.

Wokipedia (www-ariannaeditrice-it.translate.goog)

Ο απών Θεός (2)

  Συνέχεια από: Πέμπτη 25 Απριλίου 2024

Ο απών Θεός

The Absent God

Susan Anima Taubes, Journal of Religion, 1955

II   Οι διαλογισμοί τής Simone Weil επικεντρώνονται στο πρόβλημα τού κακού και την επίδραση τής ασθένειας-αδυναμίας (affliction) στην ψυχή. Η ασθένεια, σε αντιδιαστολή προς το απλό βάσανο, σημαίνει το ολοκληρωτικό ξερίζωμα όλων των πτυχών τής ζωής - της κοινωνικής, της ψυχικής, αλλά και της φυσικής. Η ασθένεια «καταλαμβάνει την ψυχή και την σφραγίζει ολοκληρωτικά με το ιδιαίτερο σήμα της, το σήμα τής σκλαβιάς». Σφραγίζει τον άνθρωπο με την σφραγίδα τής περιφρόνησης, της αηδίας, του αυτομίσους, τής αίσθησης τής ενοχής και ακαθαρσίας, την οποία έπρεπε να επιφέρει κάποιο διαπραχθέν έγκλημα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Η ανάλυση τής επίδρασης τής ασθένειας στην ανθρώπινη ψυχή που κάνει η Simone Weil, εμφορείται από ένα αμείλικτο ρεαλισμό, που φαίνεται πως καταπνίγει κάθε προσπάθεια δοξασμού της ασθένειας. Θέλουμε να πιστεύουμε, πως η ασθένεια καθιστά ευγενή τον άνθρωπο, αλλά το αντίθετο είναι αληθές, καθώς το ασθενές πρόσωπο δεν αναλογίζεται την ασθένεια του, «έχει γεμίσει την ψυχή του με ευτελή άνεση στην οποία κατεύθυνε την καρδιά του». Η ασθένεια μειώνει όποιον την αγγίξει και μπορεί να προκαλέσει μόνο αποστροφή για αυτούς που την συντηρούν.

Το μοντέλο του σκλάβου, και όχι το μοντέλο του ήρωα ή του μάρτυρα, καθορίζει την ανάλυση της Simone Weil για την ασθένεια. Η ασθένεια προκύπτει από την τυχαιότητα και τήν τυφλή μηχανική διεργασία. «Η ασθένεια είναι ανώνυμη και προηγείται όλων των πραγμάτων, αφαιρεί από τα θύματα της την προσωπικότητα και τα καθιστά πράγματα». Ο σκλάβος αναδύεται ως μοντέλο για την ασθένεια στην τεχνολογική κοινωνία, ο τυφλός μηχανισμός της οποίας καθιστά τόσο τον ήρωα όσο και τον μάρτυρα ως μια ανθρώπινη δυνατότητα άνευ σημασίας. Το μοντέλο τού σκλάβου απεικονίζεται στο αδύναμο θύμα, τον βιομηχανικό εργάτη ή τον κρατούμενο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, που υποφέρει όχι ως άνθρωπος από ανθρώπους, αλλά ως πράγμα περικυκλωμένο από απρόσωπες δυνάμεις. Είναι ένας κόσμος μέσα στον οποίο ο άνθρωπος ως άνθρωπος, ως αυτόνομη προσωπικότητα και πηγή δράσης, δεν έχει ύπαρξη. Η προσωπικότητα και ο οργανισμός αποδομούνται και ξεπέφτουν σε ένα απλό υπολογισμό (μαθηματικό) δυνάμεων. Αυτό που παραμένει είναι η διάκριση μεταξύ δυο τάξεων αναγκαιότητας: βαρύτητα (gravity) και χάρις (grace).

Η Simone Weil αντιλαμβάνεται την βαρύτητα ως την πιο αυστηρή μορφή καρτεσιανής αιτιοκρατίας, που κυβερνά όλα τα φυσικά φαινόμενα, και εξαιτίας της οποίας η ψυχή, αλλά και το σώμα τού ανθρώπου, είναι αιχμάλωτη του κόσμου. Η κοινωνική συμπεριφορά τού ανθρώπου, η φαντασία του, τα συναισθήματά του, οι επιθυμίες και οι πεποιθήσεις του -εν ολίγοις όλες οι φυσικές κινήσεις τής ψυχής- ακολουθούν ποσοτικούς νόμους, τόσο σκληρούς, όσο και αυτοί που καθορίζουν τα φυσικά φαινόμενα. Δια του νόμου τής αναπλήρωσης, το βάσανο μετατρέπεται αναγκαστικά είτε σε βία είτε σε μίσος. Κάθε χτύπημα που μας κάνει να υποφέρουμε, είτε με την μορφή του πόνου είτε πληγώματος, κοινωνείται αυτόματα σε κάποιο πρόσωπο ή αντικείμενο έξω από μας, μέ τρόπο τόσο υλικό, όσο υλική είναι και η μεταφορά δυνάμεως κατά την δράση και αντίδραση μεταξύ των ατόμων.

Η ασθένεια κόβει μια από τις αναρίθμητες κλωστές που μας ενώνουν με τον κόσμο. Το κενό που δημιουργείται στην ψυχή, η ψυχή προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτό, είτε μεταφέροντάς το (κενό) σε άλλο δημιούργημα ή «γεμίζοντας» το με την δράση τής αναπληρωματικής φαντασίας. Η ψυχή κυβερνάται ουσιαστικά από το τρόμο για το κενό (horror vacui).  Δεν μπορεί να ανεχτεί κανένα κενό και η βασική της δραστηριότητα είναι να γεμίζει το κενό, για το οποίο πληροφορείται διαρκώς από τις άλλες ψυχές, που είναι επίσης αποφασισμένες να απαλλαγούν από το κενό. Κάτω από την κυριαρχία του νόμου της βαρύτητας, τόσο η συγχώρεση όσο και η συμπάθεια είναι αδύνατες. Η πραγματικότητα τών ανθρωπίνων σχέσεων παριστάνει ένα πεδίο δυνάμεως, όπου λαμβάνει χώρα μια διαρκής μεταφορά κακού από άνθρωπο σε άνθρωπο. Εάν δεν υποθέσουμε πως δρα μια δύναμη ριζικά διαφορετική από την βαρύτητα, είναι απολύτως πέραν της δύναμης τού ανθρώπου να σταματήσει το κακό.

Διαλογιζόμενη την «ανθρώπινη μηχανική» έφτασε στο συμπέρασμα πως η χάρις είναι αναγκαία. Η δυνατότητα ύπαρξης μιας δύναμης που μπορεί να αντισταθεί στην δύναμη τής βαρύτητας και να αντέξει το κενό που δημιουργείται στην ψυχή από την ασθένεια, υπονοεί την επέμβαση δύναμης μιας άλλης τάξεως, δηλαδή την υπερφυσική δράση τής χάριτος.

Μόνη η χάρη μπορεί να δώσει στη ψυχή τη δύναμη να υποφέρει το κενό, να «συνεχίσει να αγαπάει στο κενό». Δεν αγαπάμε τον Θεό γιατί υπάρχει: η αγάπη μας είναι η απόδειξη και η ίδια η ουσία της πραγματικότητάς του. «Ο Θεός απουσιάζει από τον κόσμο εκτός από την ύπαρξη εκείνων στον κόσμο στους οποίους ζει η αγάπη του». Έτσι, για να επιβεβαιώσουμε και ταυτόχρονα να αρνηθούμε την ύπαρξη του Θεού, είναι μια «περίπτωση αντιφάσεων που είναι αληθινές. Ο Θεός υπάρχει, ο Θεός δεν υπάρχει. Πού είναι το πρόβλημα; Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει Θεός με την έννοια ότι εγώ είμαι βέβαιος ότι η αγάπη μου δεν είναι ψευδής. Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει Θεός υπό την έννοια ότι είμαι βέβαιος ότι τίποτα πραγματικό δεν μπορεί να είναι κάτι σαν αυτό που μπορώ να συλλάβω όταν προφέρω αυτόν τον λόγο».

Ο «αθεϊσμός ως κάθαρση» σύμφωνα με την Simone Weil έχει προεκτάσεις... εφόσον ο Θεός μπορεί να είναι παρών στον κόσμο μόνο ως απουσία, «πρέπει να πιστεύουμε σε ένα Θεό, ο οποίος είναι σε όλα του τά χαρακτηριστικά ίδιος με τον αληθινό Θεό, αλλά απλώς δεν υπάρχει». Η αγάπη μας είναι αληθινή στον βαθμό που αποσυνδέσαμε από την αγάπη μας για τον Θεό ακόμα και την ελάχιστη αίσθηση παρηγοριάς (συμπεριλαμβανόμενης και της παρηγοριάς ότι ο Θεός υπάρχει). Τα υποκειμενικά και πραγματιστικά κίνητρα, τα οποία ανακάλυψε η μοντέρνα ψυχολογία και κοινωνιολογία σε όλες τις μορφές θρησκευτικότητας, δεν οδηγεί κατ’ ανάγκη σε μια κυνική στάση. Το αντίθετο μάλιστα, υπηρετεί την κάθαρση της σημασίας που προσδίδουμε στο υπερφυσικό.

Η Simone Weil ασκεί κριτική στις βασικές διδασκαλίες τού Χριστιανισμού περί αθανασίας της ψυχής, αναστάσεως, θείας πρόνοιας και εσχατολογικής ελπίδας, ως μορφών παρηγοριάς που αποτελούν εμπόδιο για την πίστη. Ενώ η πίστη στον Θεό ως παρηγοριά απομονώνει την ψυχή από την επαφή με τον αληθινό Θεό, ο αθεϊσμός που αντέχει το κενό της απουσίας τού Θεού είναι μια κάθαρση. Η αμφιβολία δεν είναι ασύμβατη με την πίστη, γιατί η πίστη δεν είναι ταυτόσημη με την πεποίθηση. Καθώς η πίστη «αγαπά το κενό», είναι «πιστότητα στο κενό».

Ο μυστικισμός τού αθεϊσμού τής Simone Weil θυμίζει την «σκοτεινή νύχτα τής ψυχής» του αγίου Ιωάννη του Σταυρού, στον οποίο αναφέρεται συχνά στις σημειώσεις της. Ενώ όμως ο Ισπανός μυστικός περιγράφει μια εκστατική εμπειρία τού θανάτου τής ψυχής πριν την αναγέννησή της εν Θεώ, η σκοτεινή νύχτα τής απουσίας του Θεού, είναι για την Simone Weil η ίδια η επαφή τής ψυχής με τον Θεό. Όταν μιλά για την «ανέκφραστη παρηγοριά» που γεμίζει την ψυχή, αφού τα έχει αποποιηθεί όλα, ακόμα και την επιθυμία για χάρι, δεν εννοεί πως η υπερφυσική αγάπη είναι κάτι διαφορετικό από την αποδοχή του κενού. Το να αντέξουμε το κενό, να υποφέρουμε το κακό, είναι η επαφή μας με τον Θεό. Η πορεία τής σκέψης τής Simone Weil «από την ανθρώπινη μιζέρια προς τον Θεό» έχει την σημασία τής «συσχέτισης» και όχι της αναπλήρωσης. Η ασθένεια περιέχει τον σπόρο της θείας αγάπης. «Ο Θεός είναι παρών στο ακρότατο κακό δια τού λυτρωτικού βασανισμού. Γιατί η απουσία τού Θεού είναι ο τρόπος θείας παρουσίας που ανταποκρίνεται στο κακό-απουσία το οποίο είναι αισθητό».

Συνεχίζεται